WELCOME TO NYC! (cz. 1) – Przystanek

Z głośnym pomrukiem przekręciłam się na drugi bok, gdy usłyszałam melodię dochodzącą z mojego budzika w telefonie. Na ślepo zaczęłam macać lewą stronę łóżka, gdzie jeszcze wczoraj w nocy przed zaśnięciem go położyłam.

    – Nie no, zamknij się... – z bólem otworzyłam oczy, znalazłam telefon i wyłączyłam alarm.

Rzuciłam się znowu na poduszkę i zmrużyłam powieki. Za jasno. Zerknęłam na wyświetlacz. 6:45, świetnie. Usłyszałam, jak w łazience na korytarzu ktoś właśnie spuścił wodę.

    – Magda, wstałaś?

Paulina weszła do pokoju i z uniesioną brwią otaksowała całe pomieszczenie.

    – Tsa, zaraz zejdę na dół.

    – Jak długie zaraz?

    – Krótkie zaraz.

    – Aha, czyli za jakieś dwadzieścia minut?

Zarzuciłam z zastanowieniem na głowę kołdrę, po czym szybką ją zrzuciłam. I tak kilka razy, aż wreszcie znowu spojrzałam na Paulinę, która zdążyła w tym czasie oprzeć się o futrynę.

    – Trzydzieści pięć?

    – Nie ma mowy. Nie zdążymy na autobus.

    – A o której jest?

    – Jak wczoraj sprawdzałam rozkład, to o 7:30 zatrzymuje się trzy przecznice od naszego domu.

    – No to trzydzieści? – spytałam z nadzieją.

Paulina posłała mi sceptyczne spojrzenie.

    – Dwadzieścia pięć...

    – Ale ja nie zdążę!

    – ...i twoja ciocia robi jajecznice. – dodała z uśmiechem triumfu.

Zamarłam.

    – Za pięć minut będę na dole.

    – No ja myślę! – z rozbawieniem zamknęła za sobą drzwi.

Zerwałam się z łóżka, po drodze wplątałam się w kołdrę i wylądowałam na podłodze z wielkim hukiem. Powoli podniosłam się z kwaśną miną, po czym zebrałam ciuchy i udałam się do łazienki. Przez cały ten czas nuciłam pod nosem piosenki, które w danym momencie przychodziły mi do głowy. Głównie zespołu Fall Out Boy. Gdy zeszłam po schodach do kuchni, Paulina już siedziała przy stole i właśnie wgryzała się w posmarowaną masłem kromkę. Mając mnie w polu widzenia, spojrzała na wiszący pod sufitem zegar.

    – Miało być pięć minut.

    – Wybacz, mój obolały tyłek mnie spowolnił.

    – Wiem, słyszałam. Twoja ciocia myślała, że toaleta z piętra przeniosła nam się do piwnicy.

    – Bardzo zabawne, ciociu. – uśmiechnęłam się krzywo, przysiadając do stołu.

    – To nie śmieszne, kochana. – ciocia Helen Brodzky odwróciła się od kuchenki z gotową, gorącą jajecznicą na patelni. – To byłoby tragiczne. Ubikacja w przedpokoju...

    – No tak, jakże okrutny los by nas spotkał!

    – Okej, okej! Nie ważne. Jedz już, bo się spóźnimy. Dobrze wiesz, że nie mamy pojęcia, gdzie są lekcje. – zainterweniowała Paulina.

    – Hej, nie moja wina, że to szkoła układa nam plan! I do tego jeszcze gadka tej sekretarki. – udałam, że poprawiam widelcem okulary. Zrobiłam poważną minę i zaczęłam mówić sztucznie słodkim, skrzeczącym głosem. – Plany lekcji otrzymacie dopiero w pierwszym dniu szkoły. Do tego czasu zbadamy wasze wyniki, test na inteligencję oraz wykaz z waszej starej szkoły o systematyczności w nauce. Dzięki temu dostaniecie dopasowane rozkłady zajęć.

    – Zapomniałaś dodać: A tym czasem dziewczynki możecie iść do domu.

    – Weź... - wzdrygnęłam się. – Nie chce nigdy więcej widzieć tej kobiety. Przez ten róż pogorszył mi się wzrok.

    – No niestety, kochana. – ciocia nalała sobie kawy. – Dzisiaj jest wasz pierwszy dzień szkoły. Musicie do niej iść. Ale jeśli aż tak bardzo jej nie lubisz, to po prostu załatwcie to szybko.

    – Kiedy ona jest...

    – I nie bądź chamska.

    – ...francą. – ciocia rzuciła mi karcące spojrzenie. – No dobrze, dobrze. Postaram się.

    – No! A teraz jedz prędko, bo w końcu nie zdążycie. Bierz przykład z Pauliny, ona już zjadła.

Spojrzałam od niechcenia na przyjaciółkę, która wstawała właśnie od stołu, żeby odnieść brudny talerz do zlewu. Przechodząc za plecami cioci, wystawiła mi język. Zrobiłam dokładnie to samo.

    – Magda!

    – No przecież jem, ciociu!

× × ×

    – Możesz uwierzyć, że naprawdę jesteśmy w Nowym Jorku? – Paulina przeniosła wzrok z widoku za szybą na mnie.

Właśnie przed chwilą wsiadłyśmy do autobusu i byłyśmy w drodze do szkoły. Pominę fakt, że prawie się spóźniłyśmy, a ja musiałam wskakiwać do środka, kiedy już zamykały się drzwi. Paulina oczywiście wcześniej mnie wyprzedziła i zdążyła wejść jak człowiek. Chociaż ona jest w stanie godnie reprezentować nasz kraj.

    – A możesz sobie wyobrazić, że to wszystko zawdzięczamy twojej cioci? O której w dodatku dowiedziałaś się dzięki gimnazjalnemu projektowi na historię? – uśmiechnęła się.

    – Nie, ani trochę. To jest takie bajkowe, wręcz nierealne.

    – Powinnaś podziękować swojemu wujkowi. Gdyby nie jego drobiazgowość, nigdy byś jej nie poznała. Pomyśleć, że twoja mama straciła z twoją ciocią kontakt na siedemnaście lat, po tym, jak będąc nastolatką wyjechała do Stanów i ślad po niej zaginął!

    – Nooo... – przeciągnęłam się z ziewnięciem na siedzeniu. – Nie wiem, jak mu to wynagrodzę. Nigdy nie sądziłam, że jako historyk będzie w stanie aż tak mi pomóc. To mój pierwszy wyjazd poza granice Polski, a już jestem na drugim krańcu świata i to w nie byle jakim miejscu, bo w NYC!

Ktoś za mną wybuchł śmiechem. Powoli opuściłam ręce, czując jak instynktownie się napinam, po czym obróciłam głowę i spojrzałam na tyły autobusu. Jakiś chłopak gapił się na mnie z bezczelnym uśmieszkiem, a siedząca obok niego paczka lała z czegoś jak najęta. I techniczne rzecz biorąc lali z kogoś, czyli ze mnie. Paulina również zauważyła co ma się na rzeczy i posłała mi pocieszający uśmiech. Pokręciłam smutno głową.

    – Cóż... przynajmniej wiem, że niewiele się zmieniło.

    – Może nie chodzi im o ciebie? – spytała z nadzieją.

    – A o kogo? O ciebie? Raczej wątpię. – odwróciłam się do grupy, przywdziewając na twarz głupi uśmiech. Taki był przeznaczony wyłącznie z troską o idiotów i chamów. Jak widać tu trafił mi się bonus w postaci obu tych typów. – Hej, macie jakiś problem?

Poczułam, jak ktoś chwyta mnie za ramię.

    – Co ty wyprawiasz? – Paulina syknęła mi do ucha, przechylając się ze swojego siedzenia.

    – Jak to co? – zapytałam lekceważąco. Kątem oka widziałam, jak chłopak, który wcześniej się na mnie gapił, wstał ze swojego siedzenia i zaczął iść w naszym kierunku. – Ja tylko zapewniam rozrywkę plebsowi!

    – Oby on tylko nie był w naszej klasie... – wyszeptała. Uśmiechnęłam się do niej szeroko. 

    – Pierwszy dzień i już peniasz?

Prychnęła i spojrzała na mnie rozbawieniem.

    – Pierwszy dzień i już robisz sobie wrogów?

    – Och, jak ja tęskniłam za gimbazą. – mówiąc to odwróciłam się na tyły, stając twarzą w twarz z tym skretyniałym przychlastem. Mimowolnie wyszczerzyłam się jak głupi do sera. Taki już mój system obronny. – Bonjour, le problème?

    – Psujesz mi widok, Pomidorze.

Komentarz, co do koloru moich włosów z lekka mnie uraził. Ze wszystkich moich cech wyglądu, akurat do tej musiał się przyczepić. Akurat do moich rażąco czerwonych włosów.

    – Och, doprawdy? Wzruszyłam się.

Chłopak spojrzał na Paulinę.

    – Jej mózg zawsze tak wolno mieli?

    – Nie. – odpowiedziała spokojnie. – Po prostu mówi ci okrężną drogą, żebyś spierdalał.

Zachichotałam pod nosem. Paulina zawsze wie, co mnie trapi. Od razu do sedna.

    – Coś cię śmieszy? – rzucił.

    – Wybacz, ale twoja głupota chyba jest zaraźliwa. – udałam, że kicham. – Widzisz? Już dostałam kataru.

Chłopak zamrugał zaskoczony. Widać było po jego minie, że próbuje myśleć, aż w końcu zaśmiał się krótko i wyciągnął do mnie rękę z rozbrajającym uśmiechem.

    – Ostra z ciebie laska. Jestem Flash Thompson. Miło poznać.

Z wybałuszonymi oczami patrzyłam na jego dłoń, jakby to był co najmniej odbezpieczony pistolet albo kanapka sprzed tygodnia. Po chwili rozmyślania, jednak podałam mu dłoń, którą on aż zbyt chętnie uścisnął.

Dlaczego to się zawsze mnie musi przytrafiać?

Paulina krzyknęła z przerażenia, gdy Flash nagle chwycił mnie drugą ręką za szyję i uniósł z siedzenia niczym nic nieważący worek pyr. Jego paczka obstawiła przejście, gdy tylko zobaczyli, że ktoś zaczął wstawać ze swojego miejsca, żeby mi pomóc. Jego dłonie zaciskały się wokół mojej szyi, przez co coraz trudniej było mi oddychać. Paulina za mną krzyczała, przeklinała i ciągle powtarzała, żeby Thompson postawił mnie na podłodze.

I w tym momencie zaczęłam dziękować w duchu rodzicom za ich nadopiekuńczość. Zwłaszcza mojemu i Pauliny tacie, którzy – jak to ujęła moja mama – wiedząc, że nie będą nas w stanie obronić przed złem, zapisali nas na kurs samoobrony. Muszę jednak przyznać, że genialnie mi na zajęciach nie szło, ale mimo wszystko podstawy jakoś udało się opanować. Z rozmachu kopnęłam Flasha w krocze, a kiedy zgiął się z bólu, Paulina znikąd rzuciła mu się na plecy. Lewą ręką objęła go mocno za szyję, a prawą wzięła zamach i z całej siły uderzyła go z pięści w potylicę. Chłopak puścił moją szyję, a ja z hukiem upadłam na tyłek, głową do tego uderzając w bok siedzenia. Paulina szybko się pozbierała, po czym złapała mnie za nadgarstek i zaczęła ciągnąć w kierunku wyjścia. Paczka Thompsona nawet nie próbowała nas powstrzymać. Zbytnio byli zajęci ocucaniem wyżej wspomnianego.

    – Z drogi, kurwa, z drogi! – Paulina przepychała się przez wszystkich, na końcu ochrzaniając kierowcę, żeby otworzył drzwi.

Szybko wyskoczyłyśmy na chodnik, przez co zrobiło mi się na chwilę niedobrze. Jakiś chłopak podał Paulinie nasze plecaki, a ja w tym czasie usiadłam na chodniku i zaczęłam rozmasowywać szyję. Odkasłałam kilka razy, krzywiąc się niemiłosiernie. Oby nie było aż tak widać.

    – Pieprz się, rozumiesz?! Pieprz się! – Paulina pokazała środkowy palec w stronę szyby, zza której musiała pewnie widzieć Flasha. – Pieprzony sadysta!

Gdy autobus wreszcie odjechał, podeszła do mnie i pomogła mi wstać.

    – Bardzo boli? – przyjrzała się mojej szyi ze wszystkich stron.

    – W skali od jednego do dziesięciu, jak bardzo jest źle?

    – Wiesz... Jak tak dobrze się przyjrzeć, to nie jest najgorzej.

    – Czyli okropnie. – Paulina uśmiechnęła się pocieszająco. Ha, zgadłam.

    – Na pewno bywało lepiej. Masz szczęście, że jednak poszłyśmy na tę samoobronę.

    – Właśnie! Nie mówmy może o tym moim rodzicom, co?

    – Dobrze wiesz, że ja będę milczeć. Pytanie tylko, co z twoją ciocią?

    – Przekonam ją. – zarzuciłam plecak na prawe ramię. – Idziemy? Bo naprawdę w końcu się spóźnimy.

    – Idziemy. I lepiej zakryj czymś tę szyję. Nie musisz robić w pierwszym dniu jeszcze większej sensacji.

    – Tsa... Jak ja kocham Nowy Jork!

______________________________________

Witam po długiej przerwie! Jakimś cudem udało mi się wrócić do pisania, ale za to – jak można zauważyć – zabrałam się za całkowicie inną kategorię, mianowicie Spider-Mana. Mam napisane kilka rozdziałów naprzód, ale nie wstawię ich jeden po drugim, bo i tak nie jestem pewna, czy wena przypadkiem nie powie mi: Au revoir!

Z przykrością muszę również oznajmić, że niestety nie będę zamieszczać więcej opowiadań o tematyce MCR. Nie mam do tego serca... Postaram się jednak dokończyć zaległe z nimi opowiadania na blogu i ewentualnie opublikować dwa shoty, które miałam wcześniej w planach Wam pokazać. Nie wiem, co z tego wyjdzie, ale mam nadzieję, że jednak utrzymam się w moim postanowieniu.

A tymczasem... jestem ciekawa, czy pierwszy rozdział przypadł Wam do gustu? Udało mi się wreszcie przenieść na dialogi i wpleść też trochę mojego humoru ;)