Quarrel

Na tle zakurzonych przedmiotów pełniących rolę dekoracji pokoju, szczególną uwagę zwracały na siebie popisane długopisami książki oraz różnokolorowe papierki, niepewnie wychylające się spod zaścielonego łóżka. Przez okno z widokiem na zachodnie krańce miasta, ostatkiem sił wpadały zanurzone w bezkresnej toni promienie słoneczne. Podkreślały łagodnie ciemnofioletowe płatki kwiatów storczyka, stojącego na środku parapetu w szklanej doniczce już od kilku ładnych lat. Roślina, choć całkiem niepozorna, dawała idealny skrawek cienia, gdzie oczy mogły spokojnie wypocząć, zagubione w pożółkłych kartkach szkolnej lektury. Strona goniła stronę, a słowa już niemal zaczęły zlewać się ze sobą w jeden trudny do wymówienia wyraz.

Na obrotowym krześle, z twarzą skrytą w prowizorycznym mroku, siedziała dziewczyna. Z nogami porzuconymi na zaścielonym łóżku, starała się dobrnąć do końca książki nim rodzina wróci do domu. Kochana rodzicielka, ponownie żyjąca w błogiej nieświadomości, w przekonaniu, iż jej córka sumiennie uczy się na jutrzejszy test z geografii, miała niebawem wrócić z pracy. W pamięci dziewczyna wciąż przechowywała wspomnienia z dawnymi pouczeniami na temat obijania się po kątach oraz słabych ocenach, więc – byle szybciej – czytała linijkę za linijką.

Niech rodzic będzie dumny.

Ding-dong.

Wwiercający się w przemęczony umysł przeraźliwy dzwonek, wpadł niezapowiedzianie niczym podpite towarzystwo do baru, stawiając nastolatkę w przeciągu chwili do pionu. Rozciągnęła się leniwie, strzykając kośćmi w barkach, po czym nieśpiesznie udała się do drzwi, zasłaniając wcześniej lekturę książką do matematyki. Wyjrzała przez oczko, by ujrzeć lekko zniekształconą głowę swojej mamy.

Szczęk kluczy w zamku, a już przedpokój witał nowego gościa.

Piętnastolatka stopniowo wycofywała się w poszukiwaniu wejścia do pokoju, bacznie obserwując nerwowe ruch matki, po raz trzeci wieszającej niebieską kurtkę na przeciwnym temu procesowi wieszaku.

Fotel obniżył się pod wpływem ciężaru z głośnym „puf”, a zadanie z polskiego na powrót utkwiło na złączonych ze sobą dłoniach. Do mieszkania wkroczyła jeszcze męska część domowników – ojciec i syn.

    – Tyle razy ci mówiłam, że dług i strata to nie to samo! – dziewczyna ze zdumieniem błąkającym się po twarzy wyjrzała na korytarz, gdzie rodzicielka, delikatnie mówiąc, odchodząca od zmysłów, z pewnością nie pierwszy już raz tłumaczyła mężowi tę samą sentencję, na siłę powstrzymując cisnące się do oczu łzy. – Ale ty nie rozumiesz!

    – Co mam rozumieć? Robisz u rodziców zadymę, chcąc pokazać, jaka to jesteś mądra oraz udowodnić, że masz rację – czterdziestoletni mężczyzna stojący przy szafie narożnej, obserwował każdy ruch kobiety, ze skrywającymi się w oczach ognikami irytacji.

    – Jaką, przepraszam cię bardzo, zadymę? Co ty wygadujesz?

    – Wiesz, co? To nie ma sensu – odwrócił się, by wejść do ich wspólnego pokoju. – Jesteś taka sama jak mój ojciec.

Ze słuchawki prysznicowej lały się strumienie wody, potęgując tragiczne samopoczucie mamy, jak i łzy, które razem z pociągnięciami nosem były jej nieodłącznym towarzyszem na następne godziny. Tata wyszedł z domu pod pretekstem rozwiązania problemu zepsutego komputera wujka.

Piętnastolatka nie odezwała się ani słowem.

Zasłuchana w żałobny skowyt matki, przeczytała ostatnie słowa zawarte w lekturze i z nieodgadniętym wyrazem twarzy, obserwowała, jak słońce ostatkiem sił, desperacko muskało jej skórę, by w końcu utonąć w purpurowym morzu chwały, pomiędzy ciemnymi warstwami chmur oraz ich kompana – dymu ulatującego w dal z fabrycznych kominów.

________________________________________

Krótkie i chwilowo nie na temat. Niestety, ale nie posiadam niczego nowego w zanadrzu, jeśli chodzi o Promise. Wena urwała się ze smyczy, a szkoła bez większego problemu odbiera mi czas i chęci. Staram się, jednak pisać, choć efekty nie są ani trochę zadowalające. Lecz jestem pewna, że którego pięknego dnia zamieszczę kolejną część psychicznego Gerarda i Frania bez prawka (ukłony dla Cherrybomb za to genialne określenie)... tyle o tym. Co do tekstu, to pisałam go pół roku temu, po czym dałam go swojej nauczycielce od polskiego <musi się pochwalić, bo to jest taaaak chwalebny czyn>. Dostałam go z powrotem dopiero w ostatni czwartek i poprawiałam kilka razy, żeby wyglądał tak jak teraz. Możecie napotkać na swojej drodze spory nieogar, ale ten tekst ma to do siebie, iż jest jedną wielką sieczką z mózgu. Starałam się, aby zdania były w miarę krótkie, żeby nie czytało się tak wielkich zawiłości jak w Promise. Lepiej, prawda? W każdym bądź razie, dziękuję wszystkim, którzy odważyli się to przeczytać. Mam nadzieję, że było warto c: